I Guess I’m Dutch Now
“You'll feel so homesick that you'll want to die, and there's nothing you can do about it apart from endure it. But you will, and it won't kill you. And one day the sun will come out - you might not even notice straight away, it'll be that faint. And then you'll catch yourself thinking about something or someone who has no connection with the past. Someone who's only yours. And you'll realize... that this is where your life is.” - Colm Tóibín
Dus. Hier ben ik. Hier ben ik echt. Eindelijk kan ik zeggen dat dit mooie kleine land ook mijn land is. Ik spreek de taal niet goed genoeg of vaak genoeg. Ik hou mijn eigen tradities erg dichtbij en ik zal nooit meer haring eten, maar ik denk dat ik hier samen met mijn kleine familie zal blijven en dat ik dat heb verdiend. Helemaal raar gevoel… Ik heb mijn weg gevonden…Bijna seven jaar geleden kwam ik op schiphol met een hund twee koffers en geen flauw idee wat leven vóór mij was. Nu kan ik dat bijna niet herenigenen. Ik ben helemaal “settled” in mijn niet zo nieuwe leven. Maar het voelt altijd dubbel. Ik ben gewend aan het voor een echte thuis gevoel aan het zoeken, maar ja… misschien is dat de niet de bedoeling. Ik ben thuis. “Hier” en “daar” altijd, en dat is genoeg voor mij. Though often painful, it’s a beautiful problem to have to always have a “back home” on both sides of the ocean to escape to.
Today I had my Nederlandse Naturalsatie Ceremonie. I went to the gemeente, invitation in hand, ready to see how this step into a brand-new culture felt. To be honest, did not feel much different. I realized that everything leading up to that moment mattered far more than the paper. The years I dedicated to learning to blend in while also holding true to the aspects of life before I refuse to let fade. The patience, the wonder, the tears, the adventure. All leading up to this… I did not suddenly “feel Dutch.” I felt like me, just crammed in a stuffy room with 60 other people waiting for their turn to swear to a photo of a King arguably will never really will be theirs. That is the bizarre bit about all of this immigration stuff. Whatever the reason, whether you have to or want to, whether you hate your home or miss it every day, your new place is always just a little different. You always feel torn. It fades, but when you least expect it, that heartache hits you in the quiet moments. You are always missing the other side of the world where people age, get married, leave without a goodbye… You choose heartbreak for the sake of building a life of your own. It is not easy, but my God, is it worth it. To experience a world other than the one you know and love and to grow and learn and find out how capable you really are.
-aw
